Her şey bunaltıyor.
Birini seviyorum ama olmuyor bir türlü,yürümüyor.
Ya o beni sevmiyor,ya da arada paylaşılacak bir şey kalmıyor.
Sevmeyi bilmiyorum galiba ben.
Ya da fazla seviyorum...
Bilemiyorum. Birine alışmışken,kaybetmek...
Çok acı veriyor bana.
Hayır hayır.
Gitmesi değil.
Hayatım dediğin insanın gitmesi,herkese acı verir zaten.
Ama benim canımı yakan,başka birinde onun izlerini bulmaya çalışacağım,bulunca daha da çok özleyeceğim onu.
Sonra başka birine alışmaya çalışacağım.
Başarılı da olacağım biliyorum.
Beni kaygılandıran bu da değil ne yazık ki....
Tüm umutlarıma ağzının payını veren şey: Aynı senaryoyu defalarca yaşayacak olduğumun bilincinde olmam. Yine biri gelecek.
Yine biri gidecek ve giderken kalbimden bir parçayı da yanında götürecek...
Öylece bekliyorum...
Birinin gelmesini,gitmesini ve tekrar başa dönmeyi.
Artık doğru insanı beklerken,ben daha kaç parçaya bölüneceğim?
